นิทานเรื่องสั้นของท่านพุทธทาส เรื่อง พ่อ-ลูก นับเป็น"นิทานเรื่องสั้น"ที่ให้ข้อคิดและมุมมองที่ดีเปรียบเทียบระหว่างพ่อ-ลูก สิ่งของและความรู้สึก รูปธรรม นามธรรม

นิทานเรื่องสั้นของท่านพุทธทาส เรื่องพ่อ-ลูก
  พ่อ รู้สึกขบขันแกมสงสารอย่างไม่น้อย ที่เห็นลูกชายคนโตดีใจจนเนื้อเต้นในการที่ ได้รับ "ป็ากเก้อร ๕๑" ด้ามหนึ่ง เป็นของขวัญวันเกิด และเห็น ลูกชายคนเล็กดีใจมากไปกว่านั้นอีกหลายเท่าในการได้รับลูกกวาดของนอกกระป๋องเล็กๆ กระป๋องหนึ่ง เป็นของขวัญ ในโอกาสเดียวกัน
แต่ พ่อ ไม่รู้สึกขบขัน หรือสมเพชตนเองในการที่ตนเองตื่นเต้นยิ่งไปกว่าลูกทั้งสองอีก ในการที่ได้รับ บัตรเชิญ ไปในงานมีเกียรติชั้นพิเศษของเจ้านายรายหนึ่ง ซึ่งตนไม่เคยนึกฝันว่าจะได้รับด้วยอาการมือสั่น ใจรัว แทบไม่เชื่อตา ตนเอง ว่า บัตรนั้น ส่งมาเชิญตน

เรื่องสั้นนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:

มันเป็นการเหลือวิสัยในการที่จะให้ พ่อดีใจจนเนื้อเต้น ในเมื่อได้รับปากกาชนิดนั้นด้ามหนึ่ง หรือ เมื่อได้ลูกกวาดกระป๋องหนึ่ง แต่ในที่สุดพ่อก็ไม่พ้นจากการที่ต้อง มีใจเต้นรัว มือสั่น ด้วยการได้ กระดาษแผ่นเล็กๆ อันหมายความถึง เกียรติ อันหรูหรา จริงอยู่ รูปธรรม เช่น ด้ามปากกา หรือ ลูกกวาด มันไม่เหมือนกับ นามธรรม เช่น เกียรติ หรือ ไม่มีค่าสูง เท่าเทียมกัน แต่เราต้องไม่ลืมว่า มันสามารถ เขย่า ตัณหา (ภวตัณหา) ของคนได้โดยทำนองเดียวกัน โดยไม่มีผิด ในฐานะ ที่เป็นวัตถุ อันเป็นที่ตั้ง แห่งความพอใจ จนลืมตัว ได้เท่ากัน แล้วแต่ว่า ความใคร่ ของใครผู้ใด มีอยู่อย่างไร ส่วนความที่ ต้องใจเต้น มือสั่น เหล่านั้น ฯลฯ มันไม่มีผิด กันที่ตรงไหน เพราะฉะนั้น ใครเล่า ที่ควรสมเพชใคร ในระหว่าง พ่อ-ลูก รายนี้

นิทานเรื่องสั้นสอนใจ คัดจากหนังสือ นิทานเซ็น มหรสพทางวิญญาณเพื่อจริยธรรม เล่าโดย.. ท่านพุทธทาสภิกขุ แห่งสวนโมกขพลาราม ณ หอประชุมคุรุสภา พุทธศักราช ๒๕๐๕ พิมพ์โดย ธรรมสภา