ตลาดพระ ในมุมมองเซียนวรวิทย์ ขำภู่ นักนิยมสะสมพระเครื่อง "การที่คนเราห้อยพระหรือวัตถุมงคลต่างๆ เพื่อเป็นการเตือนใจว่า เรานั้นเป็นพุทธมามกะหรือผู้ที่มีความเลื่อมใสต่อพระพุทธศาสนาตลอดจนพระธรรม คือ คำสอนประการหนึ่ง อีกประการหนึ่ง เพื่อน้อมระลึกถึงคำสอนแห่งพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ประกาศพระศาสนามาแล้วกว่า 2,500 ปี โดยให้มนุษย์เรานั้นยึดเอาหลักธรรมคำสอนเป็นที่ตั้ง"

เป็นแนวความคิดของ "วรวิทย์ ขำภู่" พนักงานเทคนิค 6 งานซ่อมรถโดยสารส่วนล่าง โรงงานมักกะสัน การรถไฟแห่งประเทศไทยเป็นชาวพิษณุโลก และเป็นนักนิยมสะสมพระเครื่องตัวยง ที่เกิดจากความศรัทธา ในคอจึงมีพระประจำกายเป็นพระนางเสน่ห์จันทร์ กรุวัดตาเถรขึงหนัง เพื่อเป็นการเตือนสติให้ประกอบในกรรมดี ในวัยเด็ก "วรวิทย์ ขำภู่" เรียนหนังสือจบมัธยมศึกษาตอนต้น ที่โรงเรียนอินทภิตพิทยา เป็นโรงเรียนราษฎร์ที่มีชื่อของอำเภอพรหมพิราม จบวิทยาลัยเทคนิคพิษณุโลก จบวิศวกรรมการรถไฟรุ่นที่ 39 เมื่อปี 2520 ก่อนหน้าที่จะมาทำงานในการรถไฟ ได้ไปทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวอยู่ที่กรมทางที่แพร่ 2 ปี ก่อนผันหน้ามุ่งสู่ กทม. มาเรียนต่อที่โรงเรียนวิศวกรรมรถไฟ

เริ่มสนใจพระเครื่อง เมื่อเข้าทำงานที่การรถไฟฯ ก่อนหน้านั้น ตามประสาวัยรุ่นไม่ได้สนใจเรื่องตลาดพระเครื่อง ทั้งที่บิดาเป็นผู้ใหญ่บ้านสะสมพระเครื่องมาก่อน "เมื่อผมเริ่มสะสมพระเครื่อง จึงเป็นต่อคนอื่น เพราะพระเครื่องส่วนหนึ่งเป็นของบิดาที่สะสมไว้ ประกอบกับที่บ้านเกิดกับจังหวัดสุโขทัยไม่ไกลกันมากนัก ทางครอบครัวไปสุโขทัยบ่อยครั้ง จึงจะสะสมพระเครื่องของจังหวัดสุโขทัย อาทิ พระบางเสน่ห์จันทร์ กรุตาเถรขึงหนังและต้นจันทน์ โดยเฉพาะพระเชตุพนหน้าโหนกเนื้อชิน" ขณะนั้นพระปลอมยังไม่แพร่หลายเหมือนปัจจุบัน วรวิทย์จึงได้มั่นศึกษาเพื่อการเรียนรู้ในการดูเนื้อหาตลอดจนพิมพ์ทรง เมื่อเริ่มสะสมพอจะเป็นพระเครื่องบ้างก็ได้เช่าพระชินราชเขาสมอแครง นางวังมะสะ ซึ่งพระพิมพ์นี้ในปัจจุบันในตลาดพระของเก๊หรือพระเลียนแบบมีเห็นมากกว่าพระจริง มรดกของพ่อ อีกชิ้นหนึ่งที่ปลื้มใจไม่หายจนวันนี้ รูปหล่อหลวงพ่อเดิม วัดหนองหลวง แม้จะดูแล้วขาดความงดงาม เพราะการหล่อรูปเหมือนในยุคนั้นเชื่อว่าเป็นฝีมือชาวบ้านก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจเสมอ ตั้งแต่ในอดีตจนถึงปัจจุบันด้วยการกตัญญูต่อบรรพบุรุษทั้งที่มีชีวิตอยู่และละลาจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม

ทุกเทศกาลที่สำคัญไม่ว่าตรุษสงกรานต์หรือปีใหม่ จะต้องกลับไปพิษณุโลกเพื่อกราบไหว้อัฐิของปู่ย่าตายายตลอดจนบรรพบุรุษ ตลอดจนพ่อแม่เป็นประจำแม้ว่าบางขณะงานในหน้าที่การรับผิดชอบจะล้นมือ ชนิดที่ต้องขับรถเร่งด่วนไปและกลับก็ตาม เกี่ยวกับการที่ได้บูชาวัตถุมงคลที่พกติดตัว เคยมีประสบการณ์ ครั้งหนึ่งขณะที่กลับบ้านที่อำเภอพรหมพิราม พิษณุโลก เกิดรถเสียหลักพุ่งลงข้างไหล่ทางลักษณะเหมือนคล้ายกับหลับในเขตจังหวัดชัยนาทกับรอยต่อเขตนครสวรรค์ แต่เหมือนมีอะไรมากระซิบว่าระวังๆ เมื่อตั้งสติได้รถกำลังจะพุ่งตกออกไปนอกไหล่ทางจึงหักหลบกลับขึ้นบนถนนและ ขับช้าลงตั้งสติอยู่ชั่วขณะหนึ่งและขับโดยไม่ประมาทจากนครสวรรค์เข้าพิจิตรจนกระทั่งถึงพิษณุโลก

"ในขณะนั้นในคอมีพระนางเสน่ห์จันทร์กรุตาเถรขึงหนัง พระคู่กายและรูปหล่อวัดหนองหลวงของหลวงพ่อเดิม และพระชินราชกรุเขาสมอแครง ในปัจจุบันจะห้อยแต่พระนางพญาเสน่ห์จันทร์จากบ้านย่านบางนามาทำงานที่โรงงานมักกะสัน แต่หากออกไปต่างจังหวัดก็จะใช้ชุดที่มีประสบการณ์ในอดีต"

ในการดำเนินชีวิตประจำวันไม่ให้ตกอยู่ในความประมาทโดยยึดมั่นใน "พระธรรม" คือ คำสั่งสอนที่ดีที่ประเสริฐแล้วมายึดปฏิบัติในชีวิตประจำวันไม่ให้ตั้งตนอยู่ในความประมาท และเชื่อในเรื่องบาปบุญคุณโทษ ตามกระแสกฎแห่งกรรมที่คิดว่าทำดีแล้วย่อมได้ หากทำชั่วผลร้ายจะสนองตอบในชีวิตตกต่ำ หาความเจริญของชีวิตไม่ได้ โดยยึดหลักพรหมวิหาร 4 เป็นสำคัญ ข่าวพระเครื่อง ข่าวสด