กำเนิดพระกริ่ง

กำเนิดพระกริ่ง หนึ่งในพระเครื่องยอดนิยมของไทย ทั้งที่นิยมสะสมและนิยมจัดสร้างกันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน ทราบไหมครับว่า "พระกริ่ง" มีที่มาอย่างไร เท้าความตามคติความเชื่อของพระพุทธศาสนา ลัทธิมหายาน เชื่อกันว่า มีพระโพธิสัตว์เรียกว่า "พระธยาทิโพธิสัตว์" อย่างหนึ่ง และ "มนุษย์โพธิสัตว์" อย่างหนึ่ง และมี "นางดารา" เป็นพระชายา ทั้งหมดล้วนทรงอานุภาพและอวตารลงมายังโลกมนุษย์เพื่อช่วยเหลือมวลมนุษย์ หนึ่งในหลายๆ พระองค์นั้นก็คือ "พระไภษัชคุรุ" พระองค์ทรงมีความเมตตากรุณาแก่สัตว์โลกทั้งหลาย ทรงบำบัดความเจ็บป่วยแก่มนุษยชาติผู้มีความทุกข์ทั้งทางร่างกายและจิตใจ พุทธศาสนิกชนจึงให้ความเคารพนับถือพระองค์เป็นอย่างมาก และคิดสร้างเป็น "รูปเคารพ" ขึ้นมา เพื่อผู้ที่เจ็บไข้ได้ป่วยจะได้พากันไปกราบสักการะขอพรจากพระองค์ให้พ้น ทุกข์ภัยที่เกิดขึ้น ข้อสำคัญ..ก่อนที่จะทำการอธิษฐานขอพรตามความปรารถนานั้นต้องมีการตีเกราะ เคาะระฆัง สั่นกระดิ่ง เพื่อให้เกิดเสียงดังไปถึงพระองค์เพื่อทรงทราบเสียก่อน จึงจะเกิดความศักดิ์สิทธิ์

ต่อมาเมื่อผู้คนต้องมีการเดินทางรอนแรมตลอดจนทำมาค้าขายในแดนไกล จึงมีผู้คิดสร้างรูปเคารพ พระไภษัชคุรุให้มีขนาดเล็กในลักษณะของ "พระเครื่อง" เพื่อความสะดวกในการอาราธนาหรือพกพาติดตัวในเวลาเดินทาง เมื่อเวลาเจ็บไข้ได้ป่วยจะได้ทำน้ำพระพุทธมนต์เพื่อบำบัด แล้วจะทำอย่างไรเพื่อให้เกิด "เสียงดัง" ให้พระองค์ทรงรับทราบ ด้วยภูมิปัญญาโบราณาจารย์ก็มีการดัดแปลงโดยคว้านใต้ฐานให้กว้างและบรรจุ เม็ดกริ่งลงไปแล้วปิดผนึกด้วยโลหะ ก่อนอธิษฐานขอพรก็ทำการเขย่าองค์พระให้เกิดเสียงดังเสียก่อน ขนานนามพระเครื่องนี้ว่า "พระกริ่ง"

"พระกริ่ง" มีการสร้างขึ้นเป็นครั้งแรกในประเทศทิเบต และเป็นที่นิยมกันมากทั้งในทิเบต จีน และขอม ต่อมาเมื่อมีการติดต่อค้าขายกับประเทศไทย กอปรกับเป็นช่วงที่พระพุทธศาสนาลัทธิมหายานเผยแผ่เข้ามา ความนิยมใน "พระไภษัชคุรุ" และ "พระกริ่ง" จึงเข้ามาสู่ประเทศไทย "พระกริ่ง" ในประเทศไทย แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ พระกริ่งนอกและพระกริ่งใน

พระกริ่งจีนใหญ่

"พระกริ่งนอก" หมายถึงพระกริ่งจากต่างประเทศ อาทิ พระกริ่งใหญ่ พระกริ่งหนองแส พระกริ่งบาเก็ง พระกริ่งจีนใหญ่ และพระกริ่งทีอ๋อง โดย "พระกริ่งใหญ่" ถือได้ว่าเป็นต้นแบบการสร้างพระกริ่งในประเทศไทย ส่วน "พระกริ่งใน" หมายถึงพระกริ่งที่สร้างขึ้นในประเทศไทย "ตำราการสร้างพระกริ่ง" ปรากฏขึ้นในสมัยกรุงศรีอยุธยา โดยท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพนรัต แห่งวัดป่าแก้วหรือวัดใหญ่ชัยมงคล ได้รับมาจากที่ใดไม่ปรากฏ และตกทอดมาเรื่อยจนถึงสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ แห่งวัดบวรนิเวศวิหาร จึงปรากฏหลักฐานการจัดสร้างพระกริ่งขึ้นและทรงขนานพระนามว่า "พระกริ่งปวเรศฯ" แต่มาเป็นที่รู้จักและนิยมกันอย่างกว้างขวางในสมัยท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระ สังฆราช (แพ ติสสเทว) แห่งวัดสุทัศนเทพวราราม มีอาทิ พระกริ่งเทพโมฬี พระกริ่งธรรมโกษาจารย์ พระกริ่งพรหมมุนี และพระกริ่งวันรัต ปี 2479 เป็นต้น

จากนั้นมาก็มีการจัดสร้าง "พระกริ่ง" กันอย่างแพร่หลายสืบมาถึงปัจจุบันครับผม