นิทานเรื่องสั้น โดยท่านพุทธทาส เรื่องหลวงพ่อกับเณรจ้อย ปีนั้นเป็นปีแรกที่วัฒนธรรม การแจกความสุขปีใหม่ระบาดเข้าไปในเขตวัด หลวงพ่อ ตะโกนส่งความสุขปีใหม่ ให้แก่ เณรจ้อย ลูกศิษย์ก้นกุฎิเสียงลั่น ในเช้าตรู่ของวันขึ้นปีใหม่ และได้กล่าวคำสวัสดีปีใหม่แก่คนทุกคน ที่เราพบหน้ากันในวันนั้น ทั้งพระทั้งเณรและ ทายก ทายิกา ทั่วไปหมด

เณรจ้อยเข้าไปถามท่าน ในตอนสายว่าหลวงพ่อมีเรื่องที่ต้องปวดเศียรเวียนเกล้าตลอดทั้งวัน แล้วหลวงพ่อจะเอาความสุขที่ไหนมาแจกให้แก่พวกเขา ที่พูดนั้น เป็นการกล่าวด้วยใจจริง หรือว่า พูดเล่นๆ

"ฉันพูดตามธรรมเนียม" หลวงพ่อตอบ

เณรจ้อย เกิดสงสัยขึ้นมาเป็นกำลังว่านี่มันธรรมเนียมของพุทธบริษัท หรือ ธรรมเนียมของใคร? เราไม่เคยพบในบาลีว่ามีธรรมเนียมอย่างนี้ ในครั้งพุทธกาล ทั้งยังขัดต่อ หลักของพระพุทธองค์ที่ว่า ทุกคนมีกรรมเป็นของตัว เขาต้องทำกรรมตามที่เขาปรารถนาเอาด้วยตัวเอง สัตว์เช่นอ้ายตูบได้รับความสุขปีใหม่ น้อยไปกว่าคน ที่ต้องเสียเงินค่าบัตรส่งความสุขกันปีละมากๆ ดังนั้นหรือ? "วัฒนธรรมแจกความสุข" นี้เหมาะสำหรับพุทธบริษัทหรือเปล่า?

หลวงพ่อท่านว่า "สวัสดีปีใหม่-เจ้าจ้อย!" ดังนี้ ท่านหมายความว่าอย่างไร?

นิทานสอนใจ นิทานเรื่องสั้น คัดจากหนังสือ นิทานเซ็น มหรสพทางวิญญาณเพื่อจริยธรรม เรื่องสั้น เล่าโดย.. ท่านพุทธทาสภิกขุ แห่งสวนโมกขพลาราม ณ หอประชุมคุรุสภา พุทธศักราช ๒๕๐๕ พิมพ์โดย ธรรมสภา