รศ.นิพัทธ์ จิตรประสงค์ "นายธนาคาร" ในบท...เซียนพระ
เซียนพระเครื่องระดับใหญ่ ต้องเชี่ยวชาญระดับพระชุดเบญจภาคี อาทิ พยัพ คำพันธุ์ ต้อย เมืองนนท์ ป๋อง สุพรรณ เป็นต้น ส่วนเซียนพระเครื่องระดับกลาง ที่ชำนาญพระเครื่องแบบทั่วไป ก็มีอยู่ไม่น้อยเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือ รศ.นิพัทธ์ จิตรประสงค์ ผอ.โครงการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และกรรมการบริหาร ธนาคารนครหลวงไทย ผู้เริ่มต้นศึกษาพระเครื่องจากความชอบ

 รศ.นิพัทธ์ กล่าวว่า เริ่มต้นการสะสมพระเครื่องมาสมัยเรียนอยู่ที่ ม.ธรรมศาสตร์ ประมาณปี ๒๕๐๔ ระหว่างไปเรียนต้องเดินผ่านตลาดพระวัดมหาธาตุฯ (ต่อมาย้ายมาที่ตลาดท่าพระจันทร์ในปัจจุบัน) ได้เห็นเซียนพระมากมาย ก็อยากมีพระเป็นของตัวเองบ้าง กระทั่งปี ๒๕๐๘ เรียนจบ จึงเริ่มต้นสะสมพระเครื่องอย่างเป็นจริงเป็นจัง ด้วยการลงไปในสนามพระวัดมหาธาตุฯ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักเลยว่า เป็นพระอะไรบ้าง ซึ่งสมัยนั้นไม่มีหนังสือพระเครื่องเหมือนสมัยนี้ ทำให้ทุกอย่างต้องเรียนรู้ด้วยตนเอง กระทั่งปี ๒๕๑๐ ถึงมีหนังสือพระเครื่องออกมาบ้าง ความอยากรู้เรื่องพระ จึงได้ไปกับเพื่อน (อ.เกรียงไกร) ที่สอนเรื่องพระเครื่องในเบื้องต้นให้ จากนั้นเมื่อรู้ว่า คนไหนเก่งเรื่องพระ ก็จะเดินเข้าไปพูดคุย เพื่อหาความรู้อยู่เป็นประจำ แต่ถ้ามีใครคนไหนมาหลอกเราเองจะต้องไปสอบถามเซียนคนอื่น เพื่อความกระจ่างและชัดเจน

ส่วนอีกวิธีหนึ่ง ที่ทำให้เรารู้เรื่องพระได้ดี คือ เราต้องเช่าพระ หรือซื้อพระจากบรรดาเซียนเหล่านั้นด้วย พอได้เป็นลูกค้าเขาแล้ว ก็พยายามถามเขาว่า พระแท้พระเก๊เป็นอย่างไร สมัยนั้นเรียนจบปริญญาโท มีเงินเดือนสองพัน เงินเดือนออกมาเท่าไร จะนำไปเช่าพระหมดเลย การเช่าซื้อพระเครื่องสมัยนั้น ก็มีทั้งเช่าพระเก๊อยู่เหมือนกัน

วันหนึ่ง อ.เกรียงไกร เดินทางไปอยู่สหรัฐอเมริกา พอดีเจอลูกศิษย์ (ชำนาญโชติ) แนะนำให้รู้จักกับ ลุงจวง ซึ่ง เป็นคนเล่นพระเบ็ดเตล็ด จึงได้ฝากตัว เพื่อเรียนรู้เรื่องพระเครื่อง โดยเริ่มเช่าพระองค์ถูกๆ ไม่แพง เช่น พระปิลันทน์ องค์ละ ๗๐ บาท พระหลวงพ่อโต กรุวัดบางกระทิง องค์ละ ๓๐ บาท ได้หาเช่าพระเครื่องแบบนี้มาเรื่อยๆ จนได้ทำหน้าที่เดินซื้อมาขายไป เช่น บางคนไม่มีเวลาเข้าสนามพระ ไว้ใจเรา ก็จะให้ช่วยหา พระสมเด็จวัดปากน้ำ รุ่น ๓ เราก็หามาให้ จำได้ว่า ช่วงนั้นก็ทำหน้าที่แบบนี้อยู่นาน ทำให้มองว่า การสะสมพระเครื่องราคาไม่มีตก เหมือนกับการซื้อขายหุ้น แต่ทั้งนี้กว่าจะได้มาเป็นเซียนระดับกลาง หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นนักสะสมพระเครื่องคนหนึ่ง ต้องใช้เวลาเรียนรู้มาตลอดกว่า ๔๐ ปี "บางคนมีเงิน อยากได้พระสมเด็จ สมมติราคาล้านกว่าบาท เราซื้อได้เก้าแสนห้า เราก็ขอเพิ่มเป็นสองหมื่น เพื่อเป็นค่าเดินพระ เพราะหากนำพระไปทำหล่นตกเสียหาย เราต้องรับผิดชอบ วันนี้ถ้าถามว่า เป็นเซียนระดับไหน ก็คงเป็นระดับกลางๆ ใครก็ตามที่อยากจะเป็นเซียนพระ หนึ่งจะต้องเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์ อย่าได้หลอกใคร สมมติว่าหลอกคนได้หนึ่งคน คนจะรู้ทั้งประเทศ เพราะเรื่องแบบนี้จะมีคนพูดต่อกันแบบปากต่อปาก ว่าคนนี้ไว้ใจไม่ได้ ไอ้คนนี้เป็นคนโกง อย่าไปเชื่อถือ แต่ถ้าเราทำตัวดี ใครก็จะเชื่อใจ และเชื่อถือเรา" นี่เป็นเคล็ดลับของการเป็นเซียนพระ

รศ.นิพัทธ์ กล่าวต่อว่า ชีวิตของการเป็นเซียนพระเครื่อง อยากบอกว่า มีความสุขที่สุด สมัยก่อนที่มีลูกจะผลัดเปลี่ยนกับภรรยา ระหว่างที่ดูแลลูกในเวลากลางคืน จะนำพระมาส่อง ซึ่งการนั่งส่องพระจริงๆ ทำให้ใจเป็นสมาธิ จิตก็เป็นสมาธิ ยิ่งเวลาที่ส่องพระสายตาจะต้องเพ่งลงไปในองค์พระว่าพระองค์นี้มีมวลสารอะไร แล้วความคมชัดขององค์พระนั้น เด่นด้อยแค่ไหน เช่น พระปิดตา ซึ่งมีอยู่นับร้อยองค์ ส่วนพระกริ่งก็มีสารพัดรูปแบบ ที่ทำให้เราได้ศึกษา ดังนั้นการเป็นเซียนพระ ถือเป็นงานอดิเรก ที่สามารถสร้างรายได้ให้ครอบครัวมาตลอด

 "ผมเป็นคนสะสมพระเครื่อง จึงมีความเชื่อในเรื่องของความศักดิ์สิทธิ์ขององค์ท่าน คือว่า เราแขวนท่าน ผมก็เชื่อว่าท่านต้องคุ้มครองเรา สิ่งสำคัญเราต้องเป็นคนดีด้วย ที่ผ่านมาหากมีเรื่องอะไรที่ต้องการให้ประสบความ สำเร็จก็ขอท่าน แล้วมันก็สำเร็จจริงๆ ตัวอย่าง สมัยที่ผมกำลังเรียนจบปริญญาตรีที่ธรรมศาสตร์ ผมขอให้สอบได้ที่หนึ่ง แล้วผลออกมาผมก็สอบได้ที่หนึ่งของรุ่นและของธรรมศาสตร์ในปีนั้นจริงๆ แล้วผมก็ได้รับเหรียญทองคำด้วย ตรงนี้จึงเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ได้นอกจากพรแล้ว มันก็ขึ้นอยู่ที่ตัวเราเองด้วย" รศ.นิพัทธ์ กล่าวทิ้งท้าย

0 เรื่อง สุทธิคุณ กองทอง / ภาพ สุรจิตร ศิริ 0  "เป็นเซียนพระ จะต้องเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์ อย่าได้หลอกใคร" ที่มา...หนังสือพิมพ์คมชัดลึก