รูปที่ได้แชมป์ที่หนึ่งภาพนี้ครับ

มีลายมือพ่อท่านคล้ายเขียนว่า

ที่ระลึกแด่ศิษย์ทั้งหลาย

คาดว่า ปีหน้าภาพนี้จะเป็นปฏิทินของวัดจันดีครับ

อ๋อ มีตัวหนังสือจีนด้วย สวยครับ

อ๋อ ภาพแรกมาจากการรวบรวมของนายอำเภอฉวาง

ท่านสกล จันทรักษ์ครับ

ชมรายละเอียดที่นี่ขอรับ

http://wat-khaorahu.com/webboard/index.php?topic=1108.0

สลับด้วยภาพหายากคือภาพพ่อท่านนวล

ไปเยี่ยมพ่อท่านสังข์วัดดอนตรอ

สองพระดีพบกัน ชอบครับ

อีกภาพที่หายากคือ

ภาพพ่อท่านไข่วัดลำนาว

พร้อมกับเจ้าอาวาสวัดจันดี

ขณะไปอยู่กับพ่อท่านไข่เป็นเวลา ๒ ปี

จนท่านสวดพระคาถาชินบัญชรได้ว่องไวที่สุดเท่าที่เคยฟังมา

อีกหลายภาพเพื่ออิ่มใจในบุญ

เป็นภาพโบสถ์พ่อท่านคล้ายที่วัดจันดี

ก่อนบูรณะและหลังบูรณะเสร็จครับ

น่าชื่นใจในภาพที่สี่

ด้านหน้าโบสถ์พ่อท่านคล้ายหลังการบูรณะครับ

ขออนุญาติลงประวัติพ่อท่านไข่ ฉบับกลั่นกรองแล้ว

จากสวนขันถึงบางขัน

พ่อท่านคล้ายสู่พ่อท่านไข่

เมื่อสมัยที่ พ่อท่านคล้าย วาจาสิทธิ์ วัดสวนขัน จ.นครศรีธรรมราชพระสงฆ์ผู้ให้ความสำเร็จแห่งปักษ์ใต้ยังครองสังขารอยู่ ได้มีชาวบ้าน อ.บางขัน จ.นครศรีธรรมราชไปกราบท่านอยู่เป็นประจำ พ่อท่านคล้ายจะบอกให้ทราบว่า บัดนี้ที่บางขันได้มีไก่ขันหลอแหลขึ้นมาแล้วให้ไปกราบไหว้ท่านเสีย เพราะเป็นพระบริสุทธิ์สงฆ์ที่กราบไหว้ได้สนิทใจ

พระบริสุทธิ์สงฆ์ ที่พ่อท่านคล้ายพูดถึงนั้น ท่านหมายถึง พ่อท่านไข่ แห่งวัดลำนาว นั่นเอง ด้วยเหตุที่พ่อท่านไข่ท่านเป็นพระที่มีอัธยาศัยซื่อตรงไม่หาผลประโยชน์จากใคร จึงชอบอยู่นิ่งเฉพาะตน ความยึดมั่นในพระธรรมวินัยอย่างเคร่งครัด มีศีล สมาธิ ปัญญามีความสะอาดหมดจดทั้งกายวาจาใจ มีปฏิปทาอันน่าเคารพศรัทธาเลื่อมใส ไม่ว่าท่านจะกล่าวอะไรก็จะเป็นไปตามคำที่ท่านกล่าวเสมอ จนเป็นที่เลื่องลือกล่าวขานกันว่า พ่อท่านไข่ วาจาสิทธิ์

ประวัติ พ่อท่านไข่ วาจาสิทธิ์ วัดลำนาว ท่านมีสมณศักดิ์ที่ พระครูศีลมงคล ฉายา นาถสีโล อายุ ๙๕ ปี นามเดิม ไข่ นะจะทอง โยมบิดาชื่อ ด้วง โยมมารดาชื่อ คล้าย ท่านเกิดเมื่อวันที่ ๗ เดือน ๗ ปีเถาะ พ.ศ.๒๔๕๖ มีพี่น้อง ๔ คน เป็นชายทั้งหมด

ท่านบวชเป็นสามเณรตั้งแต่อายุ ๑๕ ปี และอุปสมบทเป็นพระเมื่ออายุ ๒๑ ปี ณ อุโบสถวัดชัยชุมพล อ.ทุ่งสงโดยมี พระครูอุดมศีลาจารย์ เป็นพระอุปัชฌาย์

เมื่ออุปสมบทแล้ว ท่านได้ศึกษาพระธรรมวินัย สอบได้นักธรรมชั้นตรี ที่พิเศษคือท่านมีใจสงบนิ่งสามารถท่องพระปาติโมกข์อันเป็นพระวินัยหรือรากแก้วของพระศาสนาอันมีความยาวเกือบห้าสิบหน้า ได้อย่างคล่องแคล่ว สวดชินบัญชรจนเป็นปกติ ท่านเคยเล่าให้ผู้เรียบเรียงฟังว่า ก่อนนอนให้สวดมนต์แล้วพิจารณาเกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ ซึ่งเป็นกัมมัฏฐานที่พระอุปัชฌาย์สอนให้นั่นเอง พวกเราอาจมองเป็นของเล็กน้อย ท่องง่าย จำง่าย เลยมองข้ามความสำคัญ แต่เนื่องจากพ่อท่านไข่มีอัธยาศัยซื่อตรง เมื่อพระอุปัชฌาย์สอนอะไรท่านก็ทำตามเช่นการสร้างสติพิจารณาปัจจเวกขณ์เมื่อนุ่งและห่ม เมื่อฉันอาหาร เมื่อเปลี่ยนที่นั่งที่นอน เมื่อทานยาหรือน้ำปานะ และก่อนนอนก็พิจารณา ผม ขน เล็บ ฟัน และหนัง ท่านบอกผู้เขียนว่า ทำให้ใจสงบและบวชได้นาน ดังนั้นท่านจึงฝึกสมาธิกรรมฐานอยู่ในวิถีชีวิตปกติ โดยไม่รู้สึกว่าต้องฝืนใจทำสมาธิ เพราะพอสติมันต่อเนื่องกันสมาธิก็มาเอง การจะเกิดมีบุคคลอย่างหลวงพ่อคูณหรือพ่อท่านไข่ที่มีความซื่อตรงที่แท้นั้นกลับหาได้ยาก ผู้เขียนเองเรียนมาจนถึงปริญญาเอกก็พบว่าสิ่งที่คนฉลาดทำได้ยากก็คือความซื่อตรงที่แท้จริง

ต่อมาท่านได้ไปจำพรรษาอยู่ที่วัดทุ่งส้าน วัดวังขรี วัดทุ่งควายและสุดท้ายท่านได้รับนิมนต์มาเป็นเจ้าอาวาส วัดลำนาว เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๒ ซึ่งเวลานั้นยังเป็นป่าใหญ่แบบที่เรานึกไม่ออกว่าด้านทิศเหนือของวัดต้องขุดคูป้องกันเสือมากินสัตว์เลี้ยง และท่านอยู่เย็นมาจนถึงปัจจุบัน ผ่านยุคผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์มาอย่างปกติ ไม่มีเรื่องร้ายแรงกร้ำกรายท่าน ท่านมีความอดทนและทนอดได้ มีความนิ่งสงบเฉพาะตน ไม่ค่อยยินดีต้อนรับใครมากมายนัก แต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องตามใจลูกศิษย์และสาธุชนทั่วไปอยู่เหมือนกัน อำเภอบางขันนั้นรวมคนจากหลายท้องถิ่นมาอยู่รวมกัน จึงยังมีความหลากหลายแม้แต่ในการประกอบพิธีกรรม ในการเกี่ยวข้องกับวัดบางคนก็ทำด้วยใจบริสุทธิ์ และมีบางคนหวังผลประโยชน์แบบโลก ไม่ให้เกียรติแก่พระสงฆ์ มักดื้อรั้น และบั่นทอนกำลังใจผู้มีศีล ต้องการแม้แต่ที่ดินของวัด การอยู่วัดลำนาวที่บางขันได้นิ่งยาวนานขนาดนี้ ถ้าใจไม่แกร่งและมั่นคงคงทำไม่ได้

พ่อท่านไข่ ท่านเป็นพระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ทำวัตรปฏิบัติไม่เคยขาด เจริญกรรมฐานเป็นอารมณ์ท่านสวดพระคาถาชินบัญชรเป็นนิจ ตั้งแต่สมัยที่ท่านอุปสมบทใหม่ๆ จนถึงปัจจุบันทั้งยังเป็นพระที่รักสันโดษ มักน้อย สมถะ ไม่ยืดติดในลาภยศใดๆ ทั้งสิ้น สมกับเป็น พระแท้พระบริสุทธิ์สงฆ์ อันแท้จริงของชาวใต้ และเป็นหลักชัยของ อ.บางขัน ตลอดมา ในปี ๒๕๔๕-๒๕๔๖ ท่านได้ให้ลูกศิษย์คืออาตมาออกสอนธรรมะแก่นักเรียนทุกโรงเรียนอำเภอบางขัน ก่อนหน้านั้นท่านได้สนับสนุนการสร้างห้องประชุมให้โรงเรียนวัดลำนาว สิ่งพิเศษจึงเกิดขึ้นคือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงแต่งตั้งสมณศักดิ์ชั้นสัญญาบัตรท่านเป็นพระครูศีลมงคล ในตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดราษฎร์ ชั้นโท นับเป็นพระครูสัญญาบัตรรูปแรกของอำเภอบางขัน ในปีพุทธศักราช ๒๕๔๖ ในพิธีการฉลองได้มีการแจกเหรียญรุ่นเลื่อนสมณศักดิ์ อันเป็นเหรียญรุ่นที่สามซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของทุกฝ่ายเนื่องจากคำว่าเลื่อนนั่นเอง

ในแต่ละวัน ท่านจะรับแขกเพียงหนึ่งหรือสองเวลาเท่านั้น ส่วนใหญ่ชาวบ้านที่ไปหาท่านก็เพื่อขอพรจากท่านเพราะต่างก็เชื่อกันว่า พรที่ได้จากท่านนั้นศักดิ์สิทธิ์มาก และจะเป็นไปตามวาจาสิทธิ์ของท่านเสมอ

พ่อท่านไข่ ท่านไม่ค่อยได้สร้างวัตถุมงคลบ่อยนัก จะสร้างก็ต่อเมื่อมีคณะศิษยานุศิษย์ที่เคยมีอุปการะต่อวัดลำนาวหรือเคยช่วยเหลือดูแลท่านสร้างมาถวายให้ซึ่งก็มีนานๆ ครั้ง ที่ท่านจะอนุญาตให้จัดสร้างขึ้นได้ ตามความจำเป็นคือต้องเป็นประโยชน์กับวัดและพระศาสนาเท่านั้น เมื่อมีใครไปถามเรื่องวัตถุมงคลท่านบอกว่า “ฉานไม่รู้ เขาทำกันเอง” และท่านกลับสอนว่าพระที่ดีที่สุดควรบูชาให้มากที่สุดคือพ่อกับแม่ซึ่งเป็นพระในบ้าน “ฉานเป็นพระในวัด เป็นพระนอกบ้าน ควรบูชาพ่อแม่ดีหวา” หรือ “เป็นพระก้าไม่ใช่เป็นกันง่ายง่าย พระจริงจริงงั้นเป็นยาก”

รวมปาฏิหาริย์เล่าขานกันมา

เรื่อง กิ่งพิกุลกับวาจาสิทธิ์

เรื่อง ภาพแขวนคอไก่ยิงไม่ออก

เรื่อง ผีเข้า พระคล้องคอแล้วหาย

เรื่อง ปลอดภัยในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้

วัตถุมงคลของท่าน

รุ่นหนึ่ง หน้าเต็ม ในเหรียญรูปไข่ โดยอุบาสกสมบูรณ์

รุ่นสอง ครึ่งองค์ ในเหรียญรูปไข่ขนาดเล็ก โดยครูโรงเรียนวัดลำนาว

รุ่นสาม นั่งเต็มองค์ ในเหรียญกลม เลื่อนสมณศักดิ์พัดยศ

ข้อความข้างบนนี้กลั่นกรองโดยพระมหาอรุณ จิตฺตคุตฺโต เจ้าอาวาสวัดจันดี

แม้ยังไม่สมบูรณ์แต่ก็ชัดเจนและไม่โอเวอร์เกินจริง

ผมมักเป็นผู้ถ่ายภาพ

ความอาภัพของคนถ่ายภาพคือมีรูปถ่ายในเหตุการณ์สำคัญน้อย

แต่ภาพนี้มีผมอยู่ในภาพและพ่อท่านไข่อารมณ์ดีท่ามกลางลูกศิษย์ครับ