พระเครื่องเมืองไทย ตอน บัญญัติ ๑๐ ประการของนักนิยมพระเครื่อง  

โดย สมชาติ  รอบกิจ  somchart@sriganapati.com

การสะสมพระเครื่อง ถือว่าเป็นการสะสมสิ่งที่มีคุณค่ายิ่ง สำหรับไว้กราบไหว้บูชาเพื่อความเป็นสิริมงคล  เป็นขวัญและกำลังใจ  ตลอดจนเป็นเครื่องคุ้มครองป้องกันภยันตรายต่าง ๆ

การสะสมพระเครื่องอาจเริ่มต้นจากการเก็บรักษาเช่าบูชาตามความต้องการหลักสิบ หลักร้อย ค่อย ๆ เขยิบไปหลักพันกันก่อน เพราะว่าพระเครื่องเมืองไทยมีให้เช่าหาสะสมมากมาย

ขั้นต่อมาก็คือการเก็บไว้ตามทำเนียบระเบียบแบบแผน  เช่นแยกตามประเภทมวลสาร อาทิ เนื้อดิน เนื้อชิน เนื้อผง เหรียญคณาจารย์ รูปหล่อ พระกริ่ง พระบูชา  หรือเลือกสะสมตามความนิยม เช่น พระสกุลสมเด็จ ก็แบ่งเป็น วัดระฆัง วัดบางขุนพรหม วัดเกษไชโย  หรือพระหลวงปู่ทวด ก็แยกเป็นวัดช้างให้  วัดทรายขาว วัดพะโค๊ะ วัดประสาท ฯลฯ หรือสะสมตามแหล่งกำเนิด เช่นพระสกลุลำพูน  กำแพงเพชร  ลพบุรี  นครศรีธรรมราช  นครปฐม ฯลฯ  หรือตามสาย เช่นสายจตุคามรามเทพ

ขั้นต่อมาก็คือการสะสมเพื่อการแลกเปลี่ยน ซื้อขาย(ให้เช่า)  ปัจจุบันมีผู้ยึดเป็นอาชีพได้ทั้งอาชีพเสริม และอาชีพหลัก  บางรายก็ตั้งเป็นธุรกิจเป็นหลักเป็นฐานได้

ผู้ที่สนใจการสะสมพระเครื่องที่มีวิสัยทัศน์จักต้องมีคุณสมบัติพิเศษคือ เป็นผู้สุขุมรอบคอบ มีเหตุผล ใช้ความรู้ความมั่นใจ ตัดสินใจด้วยความแน่วแน่ เป็นผู้ที่เยือกเย็น หมั่นศึกษาหาความรู้  ดูของจริง รู้ทันของปลอม ไม่เอะอะโวยวายเมื่อผิดพลาด  คือว่าผิดคือครู     ความรู้นั้นมีการเปลี่ยนแปลงและเพิ่มพูนใหม่ ๆ  อยู่เสมอแม้แต่พระเครื่องเองก็มีของใหม่เพิ่มเติมออกมาเสมอ   การที่จะเป็นนักสะสมพระเครื่องที่ดีจะต้องเป็นผู้ที่มีความสนใจ ศึกษาดูจากของจริง อ่านจากตำราต่าง ๆ ที่มีการรวบรวมอย่างถูกต้อง ( ต้องระวังเหมือนกันเพราะหนังสือบางเล่ม “เก๊ทั้งเล่ม” ก็มี)  

ผู้อาวุโสของวงการให้ข้อคิดเป็น “บัญญัติ 10 ประการของนักนิยมพระเครื่อง” เพื่อเป็นข้อคิดแก่ผู้คนที่สนใจคือ

1. ใจเย็น
2. เล่นซื่อ
3. มือถืง
4. ตรึงราคา
5. ไม่บ้าลม
6. อย่านิยมถ้าสงสัย
7. คิดไกลดีกว่าใกล้
8. ไม่ถือตัว
9. ไม่กลัวถ้าของแท้
10. ใจแน่วแน่ถ้าผิดพลาด     

บัญญัติ 10 ประการนี้สามารถอธิบายขยายความได้ดังนี้

          1. ใจเย็น ผู้ที่เล่นพระควรจะเป็นผู้ที่ใจเย็นไม่ออกอาการดี๊ดด๊าดอยากได้ของ ๆ เขา จนไม่สำนึกว่าอะไรควรอะไรไม่ควร การรีบร้อนจนเกินไปอาจเกิดการผิดพลาดได้ง่าย การเป็นผู้รู้อะไรควรไม่ควรนั้นนักเล่นพระจะต้องมีอยู่ในใจ ถือเป็นกฏกติกามารยาทมารตรฐานเบื้องต้น 

          2. เล่นซื่อ นักเล่นพระควรมีคุณธรรมประจำใจ ไม่โกหกเอารัดเอาเปรียบผู้อื่น ของแท้ควรบอกว่าแท้ การเอาของเทียมไปหลอกว่าแท้นั้น ไม่กี่วันก็จะต้องมีผู้รู้จนได้ เพราะของจริงนั้นย่อมเป็นของจริงอยู่ตลอดไป  ของเก๊ในที่สุดก็ต้องถูกเปิดเผย  ดังนั้นควรถือคติ "ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน" 

          3. มือถึง นักสะสมพระที่ดีจะต้องมีความรู้ ดูเป็น  รู้ราคา  รู้ว่าของนั้นดีหรือไม่    มีราคาค่างวดเพียงไร เมื่อเห็นต้องบอกได้ว่าพระนั้นอยู่ในขั้นหรืออยู่ในระดับใด  จะซื้อจะขายก็ไม่ “ตกควาย”( ผิดราคา)  มีความรู้พอไม่เป็นเหยื่อของนักหลอกลวงได้ง่ายๆ  และต้องไม่หลอกลวงใครเช่นกัน 

          4. ตรึงราคา นักสะสมนิยมพระเครื่องที่ดีมีมาตรฐาน  ควรรู้ว่าของแท้นั้นมีราคาค่างวดอย่างไร ของที่ดีของที่สวย เมื่อจะปล่อย( ขายต่อ ) ก็จงสืบให้รู้ว่าราคาเท่าไร และในการบูชาก็ควรศึกษาราคาค่านิยม    ของที่สวยของที่แท้และงดงามนั้นราคาจะสูงและนับวันราคาจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ  ของแท้ ของดี ของสวย แต่ราคาถูกนั้นหายากพอ ๆ กับหาจริยธรรมในวงการนักการเมืองขายสมบัติของชาติ 

          5. ไม่บ้าลม นักสะสมนิยมพระเครื่องที่ดีมีมาตรฐานจงเล่นด้วยตา เล่นด้วยความมีสติรอบคอบรู้ถึงสภาพความเป็นจริงถึงอายุ สมัยและชั้นของพระ อย่าฟังคนขายเพ้อพกโกหกปั้นน้ำเป็นตัวหลอกลวงยัดเยียดของที่ไม่ถึงให้  ต้องระวังนักเล่าเรื่องโกหกพกลม เล่านิทานเพื่อขายพระ  โดยเฉพาะบางรายพูดเก่ง ชอบตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ  เขาพูดก็ฟังเอาไว้  ไม่จำเป็นต้องไปเชื่อ  ควรใช้วิจารณญาณของตนเอง  ชั่งใจ  ถ้าเห็นอาการ”ตื้อ”ผิดสังเกตุ  ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่า “เก๊มาแต่ไกล”  ต้องตั้งการ์ดให้รัดกุม  แต่อย่าทำเป็น”อวดรู้อวดดี”  

           6. อย่านิยมถ้าสงสัย การบูชาพระจงต้องรู้ถึงเนื้อของพระ รู้ถึงสมัยของพระและจะต้องศึกษาดูของเก๊และของที่ทำออกมาใหม่ๆ อยู่เสมอ พระใดที่สงสัยแล้วควรจะตัดใจทันที  ประเภทคาบลูกคาบดอกก็ไม่ควรเสี่ยง  ต้องท่องบริกรรมไว้ในใจ “อย่าโลภหนอ  ๆ   ๆ   ๆ   ๆ “  ตั้งสติว่าพระเครื่องมีมากมายหลายพิมพ์ หลายล้านองค์ ไม่ได้องค์นี้ ก็ต้องต้องได้องค์นั้นสักวันหรอกน่า 

           7. คิดไกลดีกว่าใกล้ การเล่นพระนั้นสิ่งที่ได้คือความสุขใจ เพื่อมิตรภาพระหว่าคนคอเดียวกัน ฉะนั้นควรมีการผ่อนสั้นผ่อนยาวให้กันบ้าง ไม่ใช่คิดกะจะ”ฟัน”กันท่าเดียว จริยธรรมในวงการพระเครื่องจักต้องมี คนเก่าต้องมีเมตตาคนใหม่  ไม่ใช่เห็นมือใหม่ก็คิดว่าเป็นเช่น ”หมูวิ่งชนปังตอ”  ส่วนคนใหม่ก็ควรรู้จักรุ่น รู้จักอาวุโส ไม่ใช่มาใหม่แต่จ่ายหนัก กร่างสิบทิศ ใครสะกิดไม่ได้  สุดท้ายก็ “เจ็บ” 

           8. ไม่ถือตัว นักสะสมนิยมพระเครื่องที่ดีมีมาตรฐานพึงระลึกไว้เสมอว่า ไม่มีใครรู้จักพระหมดทุกอย่าง ฉะนั้นเมื่อไม่รู้ควรจะปรึกษาหาความรู้จากผู้รู้จริงที่วางใจได้ ต้องค่อยเป็นค่อยไปสืบเสาะเลาะสนามถามไถ่จนได้ “ครู”ที่ไว้วางใจได้  ไม่ใช่ประเภท “ครูขายพระ” ที่เกลื่อนไปหมด 

           9. ไม่กลัวถ้าของแท้ ในชีวิตของการเล่นพระ ท่านจะมีโอกาสเสมอที่จะพบของแท้ ของสวย เมื่อพบจงตัดสินใจ แม้ว่าราคาจะสูงก็ตาม การต่อลองก็สุดแต่ใจจะใคว่คว้า  แต่ต้องชั่งใจให้ดี  หรือพิจารณาให้ถ้วนถี่  เพราะของ “เก๊เนี๊ยบเฉียบขาด” ระบาดไปทั่ว  ขนาดเซียนหญ่ายยัง  ”โดน”  อันนี้ต้องระวัง  ติดตามข่าวสารเกาะติดสถานการณ์ ”เก๊ฝีมือ”อย่างไม่ลดละ   ที่อยากแนะนำในที่นี้คือ  ถ้าอยู่ไกลไม่สะดวกที่จะเข้าสนามพระเครื่อง  เช่นอยู่ในต่างประเทศ  หากต้องการจะสืบเสาะข่าวสารอย่างใกล้ชิดติดสนาม ตอนนี้มีรายการโทรทัศน์ “เปิดโลกพระเครื่อง” ในประเทศไทย   ทางช่อง MV1  ทุกวันเสาร์ อาทิตย์  เวลา 19.00 – 20.00 น  ( ตามเวลาในประเทศไทย )  ดูผ่านทางอินเตอร์เน็ตได้ทุกแห่งในโลก  โดยเข้าไปที่เว็บ www.mvtv.co.th  เลือก MV1 

           10. ใจแน่วแน่ถ้าผิดพลาด นักเล่นพระทุกคนมีโอกาสผิดพลาดอยู่เสมอ  เช่น โดนพระเก๊  แต่ก็ต้องเก็บอาการ  ไม่เอะอะโวยวาย ( อายเขาเปล่า ๆ )  ควรหาทางเจรจาคืนพระหรือเคลียร์กัน  ถ้าเป็นฝ่ายขาย เมื่อคนซื้อไปเขาว่า”เก๊” ก็ต้องเคลียร์ให้โปร่งใส่  ไม่โวยวายออกนิสัย(เศษ)นักเลงยิ่งไม่ควร

           บัญญัติ ๑๐ ประการของนักนิยมพระเครื่อง  คงจะให้แนวความคิดแก่ท่านที่สนใจพอสมควร การเป็นนักสะสมนิยมพระเครื่องที่ดีมีมาตรฐาน จะต้องใช้ความรู้ สติปัญญา ความรอบคอบสุขุม มีจริยธรรม  ที่สำคัญคือ “มีสติ”  กับ “มีสตังค์ “

           ถ้า”มีสติ”  แต่ “สตังค์”ไม่ค่อยมี  ก็ไม่เสียหายเท่าไร

           แต่ถ้า”มีสตังค์”  แต่ “ขาดสติ  “  สตังค์ก็มลายหายไปได้เหมือนกัน

           เพราะฉะนั้น อยากเป็นนักสะสมนิยมพระเครื่องที่ก้าวหน้า  ต้องพกทั้ง “สติ” คู่กับ

“สตังค์” เพื่อจะได้  “ พระดัง...สตังค์มา”